viernes, 29 de julio de 2016

Núria Martin Fandos Contemporary Dancer

"New York is the Mecca of dance. Everyone dances, everyone choreographs, everyone creates, everyone presents. There is no fear of making work the imagination"



The contemporary dancer Núria Martin Fandos didn’t plan to train in New York until she found herself holding the first prize honored with a two-year full scholarship to complete her studies at Peridance Capezio Center in this city of the United States. After four months of receiving the full scholarship she was already in the world capital of dance. It is a unique experience, but at the same time, complicated and with a point of hardness.

Why are you encouraged to dance?
My first dance class (ballet) was when I was five years old when a friend of mine from school told me that she was going to dance as an extracurricular activity after finishing classes.

What would you highlight of your training process as a dancer?
A dancer, like many other professions, never finishes her training, is in continuous training during his professional career. The formation of a dancer, and particularly mine, has dedicated effort, in hours, in mental and physical improvement. The formation of a dancer is long and requires many hours in a studio before viewers see the final product, that may only be 10 minutes…
I find it quite difficult to summarize in a word what my training has been but the two words that get closer are: personal improvement and dedication.

Why did you decide to go to the United States?
Unlike many people (especially youth) in our country, I had never wanted to go to the United States to finish my studies and gent a career. We can say that somebody decided for me.
I presented my choreography ‘Veni, Vidi, Vinci’ (solo) and ‘Advertencia’ (quintet) at the Third International Competition of Dance in the City of Barcelona (2013) to gain experience in another area of the dance world (contests, competitions, etc…) that I had not yet discovered. The duration of the event was two days; the first when the semifinals took place, and the second. At the end of the first day, when they announced the results of the finalists I did not see my name on the list.
The next day I received a call from the directors of the contest communicating that the jury had decided to give me a second chance and they wanted to see me dance again in the final as a soloist and also the quintet, when it was time to collect the prize at the Salon de Cent Barcelona City Council, I saw myself holding a statue and a diploma as winner of the first prize of contemporary dance of the III International Competition of Barcelona and with a full scholarship for two years to finish my dance studies in Peridance Capezio Center in New York.
So, in about four months I was in this city two years in front of me todo (just) three things: dance, dance and dance (as my father often says).




How was your professional experience in this country?
My professional experience in America has been enriched in every way. Everything in life is a learning experience and I have learned not only about this country and its dance creations, but I have learned about cultures. Mexican, Japanese, Bolivian, Canadian, Italian, Czech, South Africa and many others. The experience that an artist can get in a city like this is immense. It makes you change your perspective on life and realize that not only your way is right. In relation to dance, I have learned to distinguish my tastes. New York is the Mecca of the dance and there’s so much, but so much variety that everything is valid. It can be valid as an expression of art, but does not mean that as artists we accept everything in our vocabulary. I have learned to see, discover, accept and, most importantly, I learned to criticize constructively. This is how the city has molded me through my professional experience.

Does the Contemporary Dance is a particularly complicated to make it professional activity artistic expressions? Are there other expressions of dance with which is easier to make a living?
Contemporary is new.
Dance in general has always been a difficult profession to make a living with. For this reason, when people use to ‘stop being on the stage’ they use to dedicate their time and profession to teach. Right now, in the twenty-first century and especially here in New York, the situation is this: There are not only large companies renowned and established for years (New York City Ballet, Parsons Dance and Ballet Hispanico) where their dancers have a month salary, a weekly hour schedule and medical insurance (like any other job) but there is also what is called ‘Projects’, which is when all other dancers who are not working with an established renowned company (because they no longer have contracts or for any other reasons) are part of project-based companies, ie, usually dancers only get paid of performances (and not rehearsal hours) but if you are lucky and the company has applied and received a grant may have a rehearsal remunerations but this will never equal an established company dancer’s salary. All these other dancers must be maintained through another job that pay the bills.
So it’s a bittersweet situation, as there is much dancing, so that almost everyone can get to be on stage, but a lot of dancers choose to have another job to give you money to live.

Is it very different the professional environment and the learning experience in New York that in Barcelona?
Yes. It is very different in many aspects starting from the teaching method until the professional environment. In this country everything happens so fast that any professional environment has been attached to this city rhythm as well. Even the dance classes the teacher begins with a short warm-up because the focus and main point of the class is to get to the choreography, to the final result, what is shown in front of the audience… And the same happened in the professional environment. When a company announces its lined-up performances to its dancers, the most common thing is to rehearse only two weeks before the performance. A difference from Barcelona, that rehearsals may happen long time before the performance date.

Are there many Catalans dancers who have also tried fortune In America?
There are some. Now I know four Catalan dancers, and five Spaniards. But I’m sure there have been others before my generation.

Is there a greater sensitivity to this type of dance in New York in Barcelona, in the United States in Catalonia or Spain?
I would not speak of sensitivity, but New York is the Mecca of dance. Everyone dances, everyone choreographs, everyone creates, everyone presents. There is no fear of making fly the imagination. Everything is accepted and everything is valid and this is how new trends emerge. I feel we are very choosy in Spain with the ' what people say ' and the opinion of others and thus never gives space for new jobs and new people...




How US welcomes professionals like you? Are they more demanding than with the natives?
America is a rich country in every way, where you have to work hard to achieve your goal. All non US residents have to get a visa, marriage or winning the Green Card to stay in the United States.
 Once a non US resident professional dancer has won the artist visa (visa 0-1) receives the same level of demand as a native by the Government.
However, the process by which we must pass all the people we want to get the 0-1 Visa, is not easy. You have to prove you're a professional dancer (in my case) with extraordinary abilities. This requires the presentation of evidence of employment (contracts, payments, press materials, media materials, pictures, videos, correspondence, biographies of other artists involved in the project, schedule rehearsals and performances ...), education, show that you are a member of associations, organizations and unions in your area, fifteen letters of recommendation and awards that you have earned throughout your life. Once all this work is done, it passes through the hands of a lawyer and finally sent to the immigration department to get a (positive or negative) response about three to six months later.

Is the stage in the US is only circumstantial, for a few years or gone to stay?
I originally came for two years. When I graduated (2015), I decided to apply for a visa OPT (Optional Training Program) that the schools offer when you finish your studies, that allows you to legally work in the US in the field of your studies, and is the previous step for any international student who wants to apply for a visa as an artist. At the moment I do not want to stay forever, I just want to have the best possible experience in the dance world here, and when I think that I have achieved what US can give me I want to move to Barcelona.




How do you see your professional future?
I see a busy professional future, following the path that I have already started. I do not expect less but quite the opposite. This is just the beginning. It wiil be a busy career, and every day fighting for more, beating me and learning from the experiences that the career path can give me.

What is your greatest aspiration as a dancer Contemporary Dance?
My aspiration is to work as dancer in one or more established renowned dance companies until I reach my goal, and then I would like to choreograph for other companies or create my own dance company in Catalonia.


Currículum Núria Martín Fandos


 
 



viernes, 15 de julio de 2016

Núria Martín Fandos, bailarina de Danza Contemporánea


"Nueva York es la meca de la danza. Todo el mundo baila, todo el mundo coreografía, todo el mundo crea, todo el mundo presenta. No hay miedo de hacer volar la imaginación"




La bailarina de danza contemporánea Nuria Martín Fandos no tenía previsto formarse en Nueva York se encontró con una beca completa de dos años para finalizar sus estudios en Peridance Capezio Center de esta ciudad de los Estados Unidos. Al cabo de cuatro meses de recibir la beca ya estaba en la capital mundial de la danza. Está viviendo una experiencia única, pero, a la vez, complicada y con un punto de dureza.



¿Por qué te animaste con la danza?

Mi primera clase de danza (ballet) fue con cinco años cuando una amiga mía del colegio me dijo que ella iba a bailar como actividad extraescolar después de terminar las clases.


¿Qué destacarías de tu proceso de formación como bailarina?

Un bailarín, como muchas otras profesiones, nunca se acaba de formar, está en continua formación durante toda su carrera profesional.
La formación de un bailarín, y en particular la mía, se ha dedicado en esfuerzo, en horas, en trabajo de superación mental y física. La formación de un bailarín es larga y requiere de muchas horas dentro de un estudio antes del producto que ven los espectadores que puede ser sólo de 10 minutos...
Se me hace bastante difícil resumir en una palabra como ha sido mi proceso de formación pero las que más se acercan podrían ser: superación personal y dedicación.


¿Por qué decidiste ir a los Estados Unidos?

A diferencia de mucha gente (sobre todo juventud) de nuestro país, yo nunca había deseado ir a los Estados Unidos a finalizar mis estudios o conseguir una carrera profesional. Podemos decir que decidieron por mí.
Yo presenté mi coreografía Veni, Vidi, Vinci (solo) y Advertencia (quinteto) en el III Certamen Internacional de Danza de la Ciudad de Barcelona (2013) para ganar experiencia en otro ámbito del mundo de la danza (certámenes, competiciones, etc…) que yo todavía no había descubierto. La duración del certamen era de dos días; el primero, la semifinal y el segundo, la final. Al final del primer día, cuando salieron los resultados de los finalistas yo no vi mi nombre en la lista. 

Al día siguiente recibí una llamada por parte de los directores del certamen comunicándome que el jurado había decidido darme una segunda oportunidad y que me quería ver bailar de nuevo en la final tan mi solo como la coreografía de grupo. Cuando fue el momento de recoger los premios en el Salón de Cent del Ayuntamiento de Barcelona me vi con una estatua y un diploma como ganadora del primer premio de danza contemporánea del III Certamen Internacional de Ciudad de Barcelona y con una beca completa de dos años para finalizar mis estudios de danza en Peridance Capezio Center de Nueva York.

Así que en cosa de 4 meses me encontraba en esta ciudad con dos años frente a mí para hacer tres cosas: bailar, bailar y bailar (como muy bien dice mi padre).





¿Cómo ha sido tu experiencia profesional en este país?

Mi experiencia profesional en Estados Unidos ha sido enriquecedora en todos los sentidos. Todo en esta vida es un aprendizaje y yo aquí no sólo he aprendido de este país y la danza que se hace, sino que he aprendido sobre culturas, cultura mexicana, japonesa, boliviana, canadiense, italiana, checa, sudafricana entre muchas otras.
La experiencia que un artista puede conseguir en una ciudad como esta es inmensa. Te transforma tu punto de vista sobre la vida, te hace cambiar la perspectiva de la vida y darte cuenta que no sólo tu manera es la correcta. En relación a la danza, he aprendido a distinguir mis gustos. Nueva York es la meca de la danza y hay tanta, pero tanta, variedad que todo es válido. Sí puede ser válido como una expresión de arte, pero eso no quiere decir que como artistas que lo aceptemos todo en nuestro vocabulario. He aprendido a ver, descubrir, aceptar y, lo más importante, he aprendido a criticar constructivamente. Esto es como la ciudad me ha moldeado a través de mi experiencia profesional.


¿La Danza Contemporánea es una expresión artística especialmente complicada para convertirla en una actividad profesional? ¿Hay otras expresiones de la danza con las que es más fácil ganarse la vida?

Contemporáneo es nuevo.

La danza en general siempre ha sido una profesión complicada para vivir de ella durante toda la vida. Por este motivo, cuando la gente "dejaba de estar sobre los escenarios" se dedicaba a la enseñanza.
Ahora mismo, en el siglo XXI y sobre todo aquí en Nueva York, la situación es la siguiente: No sólo hay grandes compañías, con un renombre y establecidas desde hace años (New York City Ballet, Parsons Dance o Ballet Hispanico) donde los sus bailarines tienen un salario mensual, unas horas determinadas de trabajo a la semana y un seguro médico (como cualquier otro trabajo) sino que también hay lo que se llama "Proyectos", que es cuando todos los demás bailarines que no están trabajando con una compañía establecida (porque ya no tienen más contratos o por cualquier otro motivo) forman parte de compañías basadas en proyectos. Es decir, sólo cobras por actuación y si tienes suerte y la compañía ha recibido dinero de alguna subvención cobrarás por horas de ensayo pero nunca igualará el salario del bailarín de una gran compañía de danza.

Todos estos otros bailarines deben mantenerse a través de otro trabajo que pague las facturas. Por eso es una situación agridulce, ya que hay mucha danza, tanta que casi todo el mundo puede conseguir estar encima de un escenario, pero teniendo otro trabajo que te dé ingresos para vivir.


¿Es muy diferente el ambiente profesional, el aprendizaje, el trabajo en Nueva York que en Barcelona?

Sí que es diferente el método de enseñanza y el ambiente profesional. En este país todo pasa tan rápido, que cualquier ambiente profesional lleva este ritmo. Incluso las clases de danza. El profesor da un pequeño calentamiento, ya que el punto de interés es el resultado final, la coreografía, la actuación, lo que se presenta ante el público... Y en el ambiente profesional pasa lo mismo. Cuando una compañía anuncia a sus bailarines que tienen una actuación en agosto, quizás los ensayos sólo son durante las dos semanas anteriores a la función. A diferencia de Barcelona, ​​que se ensaya mucho antes, meses antes.


¿Hay muchos bailarines catalanes que hayan probado también fortuna en Estados Unidos?
Hay algunos. Yo actualmente conozco cuatro catalanes, y unos cinco españoles. Pero estoy segura de que ha habido otros en generaciones anteriores a la mía.


¿Hay una sensibilidad mayor para este tipo de danza en Nueva York que en Barcelona, ​​en Estados Unidos que en Cataluña o España?
Yo no hablaría de sensibilidad, sino de que Nueva York es la meca de la danza. Todo el mundo baila, todo el mundo coreografía, todo el mundo crea, todo el mundo presenta. No hay miedo de hacer volar la imaginación. Todo se acepta y todo es válido y así es como surgen nuevas corrientes. Siento que en España somos muy quisquillosos con el ‘qué dirán’ y la opinión de los demás y así nunca se da espacio para trabajos nuevos y gente nueva ...





¿Cómo acoge Estados Unidos a profesionales como tú? ¿Son más exigentes que con los nativos?

Estados Unidos es un país muy rico en todos los sentidos, donde tienes que trabajar duro para conseguir tu objetivo. Todas las personas no residentes tienen que conseguir un visado, casarse o ganar la Green Card para quedarse en los Estados Unidos. Una vez un profesional de la danza no residente de los Estados Unidos ha conseguido el visado de artista (visado 0-1), recibe el mismo nivel de exigencia que un nativo por parte del Gobierno.

Ahora bien, el proceso por el que tenemos que pasar todas las personas que queremos conseguir el visado 0-1 no es fácil. Tienes que demostrar que eres un profesional de la danza (en mi caso) con habilidades extraordinarias. Todo ello requiere la presentación de evidencias de los trabajos profesionales (contratos, pagos, material de prensa, material de difusión, fotos, vídeos, correspondencia, biografías de los otros artistas involucrados en el proyecto, horario de ensayos y funciones...), educación, demostrar que eres miembro de asociaciones, de organizaciones y de sindicatos de tu ámbito, quince cartas de recomendación y premios que hayas obtenido a lo largo de tu vida. Una vez todo este trabajo está hecho, pasa por manos de un abogado y finalmente se envía al departamento de inmigración del que recibes una respuesta (positiva o negativa) de tres a seis meses más tarde.


¿La etapa en Estados Unidos es sólo circunstancial, por unos cuantos años o has ido para quedarte?

Yo en principio vine por dos años. Cuando me gradué (2015), decidí solicitar el visado OPT (Optional Training Program) que te ofrece la escuela cuando terminas tus estudios, que te permite trabajar legalmente en EEUU en el campo de tus estudios, y es el paso anterior para cualquier estudiante internacional que quiere solicitar su visado de artista.

De momento no quiero quedarme para siempre, sólo quiero tener la máxima experiencia posible en el mundo de la danza aquí, y cuando crea que lo he conseguido quiero trasladarlo a Barcelona.




¿Cómo ves tu futuro profesional?

Mi futuro profesional lo veo ocupado, siguiendo por el camino que he comenzado. No creo que vaya a menos sino todo lo contrario. Esto sólo es el comienzo. Será una carrera ocupada, y cada día luchando por más, superando me y aprendiendo de las experiencias que la carrera me puede brindar.


¿Cuál es tu máxima aspiración como bailarina de Danza Contemporánea?

Mi aspiración como bailarina es trabajar en una o varias compañías estables hasta que alcance mi objetivo, y entonces me gustaría coreografiar para compañías o crear mi propia compañía de danza en Cataluña.



Siscu Baiges



                                      Currículum
                              Núria Martín Fandos                       
659 Greene Ave Apt.3                 Email: nuriamf.nmf@gmail.com               917-344-0362    

Brooklyn, NY 11221                        Date of Birth: October 8, 1993     Nationality: Barcelona, Spain









Núria Martín Fandos, ballarina de Dansa Contemporània


“Nova York és la meca de la dansa.  Tothom balla, tothom coreografia, tothom crea, tothom presenta. No hi ha por de fer volar la imaginació”




La ballarina de dansa contemporània Núria Martín Fandos no tenia previst formar-se a Nova York es va trobar amb una beca completa de dos anys per finalitzar els seus estudis al Peridance Capezio Center d’aquesta ciutat dels Estats Units. Al cap de quatre mesos de rebre la beca ja era a la capital mundial de la dansa. Està vivint una experiència única, però, alhora, complicada i amb un punt de duresa.


Perquè et vas engrescar amb la dansa?
La meva primera classe de dansa (ballet) va ser amb cinc anys quan una amiga meva del col·legi em va dir que ella anava a ballar com a activitats extraescolar després d’acabar les classes.

Què destacaries del teu procés de formació com a ballarina?
Un ballarí, com moltes altres professions, mai s’acaba de formar, està en continua formació durant tota la seva carrera professional.
La formació d’un ballarí, i en particular la meva, ha estat dedicada en esforç, en hores, en treball de superació mental i física. La formació d’un ballarí és llarga i requereix de moltes hores a dins d’un estudi abans del producte que veuen els espectadors que pot ser només de 10 minuts...
Se’m fa bastant difícil resumir en una paraula com ha estat el meu procés de formació però les que més s’acosten podrien ser: superació personal i dedicació.

Perquè vas decidir anar als Estats Units?
A diferència de molta gent (sobretot joventut) del nostre país, jo mai havia desitjat anar als Estats Units a finalitzar els meus estudis o a aconseguir una carrera professional. Podem dir que van decidir per mi.
Jo vaig presentar la meva coreografia Veni, Vidi, Vinci (solo) i Advertència (quintet) al III Certamen Internacional de Dansa de la Ciutat de Barcelona (2013) per guanyar experiència en un altre àmbit del món de la dansa (certàmens, competicions, etc) que jo encara no havia descobert. La duració del certamen era de dos dies; el primer, la semifinal i el segon, la final.  Al final del primer dia, quan van sortir els resultats dels finalistes jo no vaig veure el meu nom a la llista. El dia següent vaig rebre una trucada dels directors del certamen comunicant-me que el jurat havia decidit donar-me una segona oportunitat i que em volia veure ballar un altre cop a la final tan en el meu solo com en la coreografia de grup. Quan va ser l’hora de recollir els premis al Saló de Cent de l’Ajuntament de Barcelona em vaig veure amb una estàtua i un diploma com a guanyadora del primer premi de dansa contemporània del III Certamen Internacional de a Ciutat de Barcelona i amb una beca completa de dos anys per finalitzar els meus estudis de dansa al Peridance Capezio Center de Nova York.
Així que en  cosa de 4 mesos em trobava en aquesta ciutat amb dos anys al meu davant per fer tres coses: ballar, ballar i ballar (com molt bé diu el meu pare).




Com ha estat la teva experiència professional en aquest país?
La meva experiència professional als Estats Units ha estat enriquidora en tots els sentits. Tot en aquesta vida es un aprenentatge i jo aquí no només he après d’aquest país i la dansa que es fa, sinó que he aprés sobre cultures, cultura mexicana, japonesa, boliviana, canadenca, italiana, txeca, sud-africana entre moltes altres.
L’experiència que un artista pot aconseguir en una ciutat com aquesta és immensa, et transforma el teu punt de vista sobre la vida, et fa canviar la perspectiva de la vida i adonar-te’n que no només la teva manera es la correcta. En relació a la dansa, he aprés a distingir els meus gustos.  Nova York és la meca de la dansa i hi ha tanta, però tanta, varietat que tot és vàlid. Sí pot ser vàlid com una expressió d’art, però això no vol dir que com a artistes que ho acceptem tot en el nostre vocabulari. He après a veure, descobrir, acceptar i, el més important, he après a criticar constructivament. Això és com aquesta ciutat m’ha modelat a traves de la meva experiència professional.


La Dansa Contemporània és una expressió artística especialment complicada per convertir-la en una activitat professional? Hi ha d'altres expressions de la dansa amb les quals és més fàcil guanyar-se la vida?
Contemporani és nou.
La dansa en general sempre ha estat una professió complicada per viure d’ella durant tota la vida. Per aquest motiu, quan la gent “deixava d’estar sobre els escenaris” és dedicava a l’ensenyament.
Ara mateix, al segle XXI i sobre tot aquí a Nova York, la situació és la següent: No només hi ha grans companyies, amb un renom i establertes des de fa anys (New York City Ballet, Parsons Dance o Ballet Hispanico) on els seus ballarins tenen un salari mensual, unes hores determinades de feina a la setmana i una assegurança mèdica (com qualsevol altre feina) sinó que també hi ha allò que s’anomena “Projectes”, que és quan tots els altres ballarins que no estan treballant amb una companyia establerta (perquè ja no tenen més contractes o per qualsevol altre motiu) formen part de companyies basades en projectes. És a dir, només cobres per actuació i si tens sort i la companyia ha rebut diners d’alguna subvenció cobraràs per hores d’assaig però mai igualarà el salari del ballarí d’una gran companyia de dansa.
Tots aquests altres ballarins s’han de mantenir a través d’una altra feina que pagui les factures. Per això es una situació agredolça, ja que hi ha molta dansa, tanta que gairebé tothom pot aconseguir estar sobre d’un escenari, però tenint una altra feina que et doni ingressos per viure.




És molt diferent l'ambient professional, l'aprenentatge, el treball a Nova York que a Barcelona?
Sí que és diferent el mètode d’ensenyament i l’ambient professional. En aquest país tot passa tan ràpid, que qualsevol ambient professional porta aquest ritme. Fins i tot les classes de dansa. El professor dona un petit escalfament, ja que el punt d’interès és el resultat final, la coreografia, l’actuació, allò que es presenta davant del públic... I en l’ambient professional passa el mateix. Quan una companyia anuncia als seus ballarins que tenen una actuació l’agost, potser els assajos només són durant les dues setmanes anteriors a la funció. A diferència de Barcelona, que s’assaja molt abans, mesos abans.


Hi ha molts ballarins i ballarines catalans que hagin provat també fortuna als Estats Units?
Hi ha alguns. Jo actualment en conec quatre de catalans, i uns cinc d’espanyols. Però estic ben segura que n’hi ha hagut d’altres en generacions anteriors a la meva.


Hi ha una sensibilitat major per aquest tipus de dansa a Nova York que a Barcelona, als Estats Units que a Catalunya o Espanya?
Jo no parlaria de sensibilitat, sinó que Nova York és la meca de la dansa. Tothom balla, tothom coreografia, tothom crea, tothom presenta. No hi ha por de fer volar la imaginació. Tot s’accepta i tot és vàlid i així es com sorgeixen noves corrents. Sento que a Espanya som molt primmirats amb el que diran, i l’opinió dels altres i així mai és dona espai per a treballs nous i gent nova...




Com acullen els Estats Units a professionals com tu? Són més exigents que amb els nadius?
Els Estats Units és un país molt ric en tots els sentits, on has de treballar dur per aconseguir el teu objectiu. Totes les persones no residents han d’aconseguir un visat, casar-se o guanyar la Green Card per quedar-se als Estats Units. Un cop un professional de la dansa no resident dels Estats Units ha aconseguit el visat d’artista (visat  0-1), rep el mateix nivell d’exigència que un nadiu per part del Govern.
Ara, el procés pel que hem de passar totes les persones que volem aconseguir el visat 0-1 no és fàcil. Has de demostrar que ets un professional de la dansa (en el meu cas) amb habilitats extraordinàries. Tot això requereix la presentació d’evidències dels treballs professionals (contractes, pagaments, material de premsa, material de difusió, fotos, vídeos, correspondència, biografies dels altres artistes involucrats en el projecte, horari d’assajos i funcions...), educació, demostrar que ets membre d’associacions, d’organitzacions i de sindicats del teu camp, quinze cartes de recomanació i premis que hagis obtingut al llarg de la teva vida. Una vegada tota aquesta feina està feta, passa per mans d’un advocat i finalment s’envia al departament d’immigració del qual reps una resposta (positiva o negativa) de tres a sis mesos més tard.


L'etapa als Estats Units és només circumstancial, per uns quants anys o hi has anat per quedar-t'hi?
Jo en principi vaig venir per dos anys. Quan em vaig graduar (2015), vaig decidir sol·licitar el visat OPT (Optional Training Program) que te’l ofereix l’escola quan acabes els teus estudis, que et permet treballar legalment als EEUU en el camp dels teus estudis, i és el pas anterior per a qualsevol estudiant internacional que vol sol·licitar el seu visat d’artista.
De moment no vull quedar-me per sempre, només vull tenir la màxima experiència possible en el món de la dansa aquí, i quan cregui que ho he aconseguit ho vull traslladar a Barcelona.


Com veus el teu futur professional?
El meu futur professional el veig ocupat, seguint pel camí que he començat. No crec que vagi a menys sinó tot el contrari. Això només és el començament. Serà una carrera ocupada, i cada dia lluitant per més, superant-me i aprenent de les experiències que la carrera em pot brindar.


Quina és la teva màxima aspiració com a ballarina de Dansa Contemporània? 
La meva aspiració com a ballarina és treballar en una o varies companyies estables fins que assoleixi el meu objectiu, i aleshores m’agradaria coreografiar per a companyies o crear la meva pròpia companyia de dansa a Catalunya.



Siscu Baiges


                                    Currículum
                              Núria Martín Fandos                       
659 Greene Ave Apt.3                 Email: nuriamf.nmf@gmail.com               917-344-0362    

Brooklyn, NY 11221                        Date of Birth: October 8, 1993     Nationality: Barcelona, Spain